Zijn levensgeschiedenis ken ik eigenlijk amper, maar echt relevant vind ik dat eerlijk gezegd ook niet. Danny O’Keefe heeft met een aantal van zijn songs geschiedenis geschreven, en wel op een dusdanige wijze dat ik ze bijna letterlijk in mijn armen gesloten heb.

Good Time Charlie’s got the Blues is van een eindeloze schoonheid. Geen complexe factoren zijn hierbij van toepassing, slechts de eenvoud. Het nummer heeft iets vloeiends, en getuigd daarnaast op bijna filosofische wijze van verlangen, acceptatie en vergankelijkheid. Elvis heeft het uitgevoerd, Charlie Rich, Leon Russell, en velen meer. Deze muziek gaat in je systeem zitten. Daarnaast heeft hij ook zeer veel co-writes gedaan, waaronder met David Mallett, Bob Dylan & Jesse Colin Young. Ook zijn laatste album; In Time bevat grotendeels composities die hij samen met anderen heeft gemaakt, en wederom zijn het artiesten met een enorme reputatie die in samenwerking met hem formidabel van zich doen laten horen. Danny O’Keefe doet ontspannen aan, hij hoeft zichzelf niet meer te bewijzen. En wanneer dan eens in de zoveel tijd een album van hem verschijnt, dan loopt hij weliswaar niet het vuur uit zijn sloffen. Te allen tijde bevat zijn muziek veel zeggingskracht en diepgang. Het leven bestaat uit keuzes en nuances, en Danny O’Keefe speelt met deze subtiliteiten op een natuurlijke wijze.

De nummers hebben geen verdere analyse of uitleg nodig, het gevoel wat uit de muziek voortkomt, spreekt voor zich. Geen dadendrang, maar slechts passie. Zoals een oudere man op sensuele wijze aandacht kan besteden aan een vrouw, zo bespeelt O’Keefe zijn muziek, met zeer veel gevoel. Zijn zelfvertrouwen is blakend op deze plaat, en zijn klasse straalt vanouds. Dit is muziek zoals hij bedoelt is. Schoonheid door eenvoud. (Teksten zijn weergegeven op de O’Keefe’s homepage.)

Smp